Geweldige plek in de suburbs van de VS, ze waren onwijs gastvrij en ondanks het feit dat ze zich zelf aan de ramadan moesten houden waren wij vrij om ons thuis te voelen. Dikke respect voor iedereen die zich aan de ramadan moet houden, ik zou het niet kunnen.
Nu ligt een zekere Universiteit niet heel ver van Hartford vandaan. Die zekere Universiteit heet Yale en wordt erg vaak genoemd in onze favoriete tv-show; Gilmore Girls. Sterker nog, een van de hoofdrollen studeert er.
Zodoende stond dit op het to-do lijstje voor het weekend! Eenmaal op de campus was ik verbaasd door hoe groot het was - stom natuurlijk, want alles is groot in Amerika - maar ook hoe schoon en prachtig. Yale bestaat sinds 1716 in New Haven en is daarmee niet de alleroudste Universiteit van Amerika, maar het staat in de top 3 en het is duidelijk te zien aan de prachtige architectuur. We kwamen ook langs mijn vroegere, stiekeme droom namelijk het gebouw van de drama afdeling.. de droom vervloog vrij snel na het zien van het schoolgeld, maar om er dan toch voor te staan is best gaaf!
We hebben eerst een schooltrui gekocht - moest - daarna zijn we heerlijk gaan ontspannen op een grasveld in een van de binnenplaatsten. Mocht je bekend zijn met Gilmore Girls, I touched the toe.
Die avond konden we nog net een film pakken, Me Before You, prachtig en ontroerend en het was weer tijd om te gaan.
De zondag was rustig, we zouden die avond richting New Jersey vertrekken waar Tasneem stage loopt en een appartement heeft, dus er was eerst tijd om hard te lopen! Bloedje heet, maar heerlijk om alvast weer in het ritme te komen voor thuis. En ook altijd de beste manier om een omgeving te bekennen, zo weet ik nu dat Rocky Hill het perfecte voorbeeld uit de film volgt; op zichzelf staande huizen, omringd door een groen gazon met garage want in dit soort gebieden kom je niet rond zonder auto - de winkels zijn simpelweg te ver weg - en hier en daar een buurman die zijn gazonnetje bijhoudt, water geeft of met de auto bezig is.
Laat op de avond vertrokken we richting NYC waar Lotte de skyline zag, ik lag te slapen..
Tasneem woont in een prachtig stukje van New Jersey met uitzicht op Manhatten, wat in feite eigenlijk hartstikke klein is voor de naam en faam die het heeft. Dag 1 leek ons het moment voor iets wat ik al jaren geleden op internet tegenkwam en het favoriete stukje New York van onze host is, de Highline!
De Highline is een oude trambaan boven de stad die vroeger van de haven naar het Meatpacking district liep voor een snelle overdracht van verse goederen - zoals, je raad het niet, vlees. Met de verbetering van het wegennet was de tram niet meer nodig en zodoende begon deze te verstoffen en nam de natuur het over. Er was sprake van slopen tot twee New Yorkers zich geroepen voelde tot het creëeren van een tuin in het hartje van de stad. Een Nederlandse architect werd opgetrommeld en samen maakten ze wat nu de Highline is. Er groeien alleen planten en bomen die je sowieso in de stad tegenkomt, eigenlijk gewoon een georganiseerde onkruid tuin. Soort van, maar dan mooi.
In de buurt van de Highline vind je ook Chelsea Market. Ik ben gek op markten, overdekte al helemaal! We liepen het sieraden deel in, maar er was nog meer te ontdekken dan enkel handgemaakte glimmers zoals bijvoorbeeld idioot verrukkelijk Italiaans schepijs.
Gelato = liefde.
Na de markt werd het tijd om Carrie's (Bradshaw) deur op te zoeken, die zit namelijk helemaal niet in de Upper East side, maar gewoon in West Village en daarna waren onze benen moe en hadden we trek. Op weg naar een park en daarna weer rustig richting Jersey waar we met Tasneem zouden eten en een paar van haar vrienden langs zouden komen.
Dag twee vertrokken we richting Brooklyn - hipster central. En eten en vintage kleding en en.. Brooklyn! Ookwel een verbastering van Breukelen, maar die vind je meer in New York. We zouden eigenlijk gaan lunchen bij een restaurant waar ze glutenvrije pizza's hadden, maar op de een of andere manier waren ze niet open voor de lunch. Stelletje.. dus wij op zoek naar een andere plek en gezien het allemaal vrij hip en happening was vonden we binnen no time een glutenvrije burger en twister fries in een soort van hippe, kleine bar.
We waren de hoofdstraat nog niet tegengekomen, maar bleek dus dat ons restaurantje er nog geen 5 min vanaf zat! De rest van de dag hebben we heerlijk lopen slenteren en van onze favoriete Brit vernomen dat hij ons wederom zou vergezellen! We komen toch maar moeilijk van hem af.
Woensdag was mijn grote dag - ik zou naar Waitress the Musical gaan! Muziek en teksten geschreven door Sara Bareilles - van wie ik ietwat overdreven idolaat ben - en we zouden verhuizen naar de Upper West Side. Daar zat ons hostel namelijk. Dus tassen op de rug, de metro in en op weg naar Manhatten!
Nu was de kamer die we de overgebleven dagen wilde boeken op zaterdag al vol dus hadden we zeer creatief gereserveerd. Helaas was er iets fout gegaan en hadden we de zaterdag ervoor geboekt wat betekende dat we
1. Zaterdag dus nog steeds geen plek hadden
2. Mijn creditcard al gebruikt was vanwege een no-show
Mijn lichte zenuwinzinking zorgde voor een dagelijks gratis ontbijt - dat scheelde dan weer en er werd, helaas wel betaald, een nieuwe kamer voor ons geregeld!
Eind goed, al goed, spullen dumpen in kamer en op naar de matinée!
Lotte zou misschien meegaan als de kaartjes niet te duur waren, maar waar ik in november al €80,- neer moest leggen was dat nu de goedkoopste prijs voor de last minute kaartjes. Vond Lot (zeer begrijpelijk) te duur en ik zou sowieso gaan dus we hadden even een paar uur alone time.
Om heel eerlijk te zijn had het voor mij toch niets uitgemaakt, ik droomde al zo lang van een musical zien op Broadway dat ik volledig gefocust was op wat er voor me gebeurde en tegelijkertijd meerdere malen emotioneel werd omdat ik mijn geluk niet op kon over het feit dat ik ook daadwerkelijk een musical op Broadway aan het bekijken was. Tel daarbij op dat het over een serveerster ging die erg goed was in het maken van taart en de muziek dus van mijn favoriete singer/songwriter was.
Ge-wel-dig.
We hadden in New York voornamelijk last van moeie pootjes want je loopt gemakkelijk 12km weg op een dag zonder daar enige erg in te hebben, maar when in the big Apple kun je niet op je lauweren gaan rusten, je voelt je simpelweg bijna schuldig als je er ook maar aan denkt.
Nu woont er toevallig iemand in New York die ik al een tijdje ken, namelijk former zangjuf Sabina! Heeft ons gedrild bij studio 2 en zag een weerzien ook zitten in haar nu hometown. We hadden besloten - hoe kan het ook anders - om samen een podium onveilig te maken. Onze repetitie vond plaats tijdens de zonsondergang op een rots midden in Central Park, niet verkeerd. Hierna vertrokken we richting de venue waar onze keus op was gevallen, een volle club vol bijzonder getalenteerde mensen! Na een hele tijd wachten mochten wij ook het podium op - helaas was er iets niet helemaal lekker gegaan met de bladmuziek waardoor ons optreden niet verliep zoals gehoopt, maar we stonden er en was zo fijn Sabina weer even te zien na pak 'm beet 8 jaar.
Nu lopen de schema's van mij en Lot niet helemaal gelijk op als het op slapen aankomt, ik sta altijd rond 8 uur naast mijn bed en Lot verklaard mij voor gek. Begrijpelijk, maar dit gaf mij wel de mogelijkheid om mijn hardloopschoenen aan te trekken en me te voegen bij het rennend volk dat Central Park siert in de ochtenduren! A la Charlotte en Miranda (SATC) ben ik een paar keer rond het Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir gehobbeld met een prachtig uitzicht over de skyline van New York City <3 Liefde, niets dan liefde. Ik kwam wel nog totaal onverwacht een wedstrijd binnenvallen, op een zondagmorgen - vers uit bed, voor zover dat kan - stonden er opeens mensen langs mijn rondje. Ze moedigden iedereen aan, ook mij, tot ze zagen dat ik geen rugnummer had en puur voor de lol aan was komen waggelen. Tot zover het aanmoedigen, maar het was wel beregezellig met z'n allen.
Op mijn verlanglijstje stond ook nog zingen in een piano bar - sterker nog, dit staat op mijn daadwerkelijke dingen-die-ik-minstens-één-keer-mee-wil-maken-lijst want die heb ik - en we vonden 'Don't tell Mama' net voorbij Times Square! Een ziek getalenteerde bediening - Broadway much? - en zeer skilled pianospeler maakte een fantastische avond waar ik een dik applaus ontving en sitekem even intens trots en gelukkig was!
Nu zou Henry misschien ook nog komen, die hadden we die middag soort van uitgezwaaid op een 'tot vanavond' manier na een drankje op Rockefeller square, maar onze favo Brit was in slaap gevallen na een heftige wandelsessie en dat was dan ook ons daadwerkelijke afscheid! Hadden we gelukkig al 3x eerder gedaan, dus het was te overzien allemaal.
Na een dikke janksessie waarin ik eindelijk accepteerde - nou eerder besefte - dan mijn avontuur nu toch echt tot een eind was gekomen volgde een lange en emotionele reis richting vliegveld. Lang omdat de taxi eeuwen op zich liet wachten en emotioneel omdat ik te pas en te onpas volschoot. Gelukkig bleef Lot wel emotioneel stabiel en was zodoende ook mijn zeer gewaardeerde steun en toeverlaat. Sorry Lot!
Na een prima vlucht waarin we helaas niet echt hadden kunnen slapen stond er voor mij een heel welkomstcomité klaar in de aankomsthal! Liefde voor mijn ouders en vriendjes die 8 uur 's ochtends klaar stonden voor knuffels en verhalen!
Het perfecte einde van een fantastische reis.
En momenteel zijn we alweer de hele duur van mijn reis verder! Ik wil nog steeds terug, maar Haarlem is ook een leuke thuisbasis geworden in de tussentijd.
De tijd vliegt, het gewone leven gaat weer door - dat soort ongein.
Beste keuze ooit en tot zover bracht 2016 mij 6 maanden zomer, 3 maanden reizen, 2x verhuizen en een nieuwe baan die ik perfect kan combineren met mijn gedroomde zang werkzaamheden.
Ik kan het iedereen aanraden.
Heel veel liefs en ik blijf bloggen - of jullie het nu lezen of niet!
 |
| Echt waar, ik nam pauzes! |
No comments:
Post a Comment